غروبِ،غروبِ،غروبِ روز دلگیری
دلم غرق پریشانی،هوا هم مثل چشمم سرخ بود و خیس وبارانی.
منو دلتنگی و غربت،دلی غرق پریشانی.
نمی دانستم از کی آمدم بیرون کجا هستم.
نمی شد پیش این مردم نشت و درد دل کرد.
نمی شد قفل غم ها را شکست و درد دل کرد.
که ناگه آمد از نزیکی ام آوای زیبای دل انگیزی.
که گویی بند بر این رشته های پاره می زد.
تو گویی که خدا از عرش بهر هر کسی که گشته آواره می زد.
و یا از بهر هر بیچاره ای می زد.
نمی دانستم از کی آمدم بیرون کجا هستم.
دلم پرغم که ناگه دیدم آن جا را...
ز بس که غرق غم بودم نفهمیدم چگونه
نزدیک حرم بودم و نزدیک اذان بود.
و آوای دل انگیزی که گویی حق از عرش بهر مردم بیچاره می زد
اذان بود و حرم نقاره می زد.
دلم طاقت نیاورد،ایستاده نه،به روی سنگ فرش صحن افتادم.
صدا دادم سلام ای ضامن آهو.
بین بیچاره ام آقا،برس بر داد من آقا.
که من بیچاره ام آقا.
که ناگه یک کبوتر با صدای بال های خود
سکوتم را شکست.کبوتر ناز و سر مست...
کنار حوض آن صحن حرم بنشست
کبوتر تشنه بود وآب می خورد
دل من بین سینه تاب می خورد
صدایش کردم و گفتم کبوتر خوش به حالت
چه جایی می زنی پر خوش به حالت
دلم می خواست آقا مثل تو اینجا به من هم لانه می داد
خودش با دست های مهربانش به من هم لانه می داد
دلم می خواست من هم مثل تو پرواز می کردم
به روی گنبد زردش پرم را باز می کردم
و یا با بال هایم پرچم سبز حرم را ناز می کردم
کبوتر دارم از تو یک سوال...
کبوتر راستی جایی جز این صحن و سرا رفتی؟
اگر رفتی بگو که تا کجا رفتی؟
چه میدانی که دردم چیست
اصلا تا به حالا تو به عمرت کربلا رفتی؟
کبوتر از سر شب تا کنون در فکر آنجایم
اگر که جان ندادم چون که من هم پیش آقایم
کبوتر تویی که لانه ات در عرش دنیاست
تویی که صاحبت فرزند زهراست
برو پیشش بگو آقا گدایت بی قرار است
از آن روزی که رفته کربلا چشم انتظار است
برو پیشش بگو آقا گدایت سخت اندر شور و شین است
برو پیشش بگو آقا گدایت سخت دلتنگ حسین است
یاااحســـــــــــیــــــــــن...